Czym się zajmuje neurologopeda?

W społeczeństwie utarło się przeświadczenie, że jedynym specjalistą zajmującym się diagnozowaniem oraz terapią zaburzeń mowy są logopedzi. Oprócz nich kwestiami związanymi z prawidłowym rozwojem mowy zajmują się jednak także neurologopedzi. Kim oni wobec tego są, jaka jest różnica między neurologopedą a logopedą i kiedy warto skorzystać z ich pomocy?

Kim jest neurologopeda?

Aby wyjaśnić kim jest neurologopeda, warto zacząć od zdefiniowania dziedziny medycyny jaką jest sama neurologopedia. Jest to wobec tego nauka badająca wszelkiego rodzaju zaburzenia mowy i wady wymowy zarówno u dorosłych, jak i dzieci, które występują w wyniku uszkodzeń mózgu. W związku z tym neurologopeda dziecięcy, a także współpracujący z dorosłymi zna doskonale budowę mózgu oraz zachodzące w nim procesy, od których uzależnione są zaburzenia oraz wady wymowy. 

Co różni logopedę od neurologopedy?

Choć każdy neurologopeda jest logopedą, co wynika z wykształcenia, jakie musi on zdobyć, aby wykonywać ten zawód, zasada ta nie obowiązuje jednak w drugą stronę. Neurologopedzi w diagnozowaniu przyczyn występowania wad i zaburzeń bazują przede wszystkim na badaniach mózgu, choć nie pomijają także tych dotyczących aparatu mowy. Z tego względu można więc określić, że od logopedów różni ich głównie szersze spektrum udzielanej pomocy. 

Kiedy warto odwiedzić neurologopedę?

Wizyta u neurologopedy może okazać się potrzebna już w pierwszych miesiącach życia dziecka, kiedy to występują u niego problemy z karmieniem, a w szczególności z odruchem ssania oraz krztuszenie się podczas jedzenia. Aby w takim przypadku skorzystać z pomocy tego typu specjalisty, którą oferują między innymi poradnia psychologiczna Meritum w Sosnowcu, nie trzeba mieć natomiast skierowania. Dodatkowo z neurologopedą dziecięcym warto także skonsultować takie problemy jak:

• brak gaworzenia przez dziecko w wieku powyżej 6 miesiąca życia, 

• nadwrażliwość jamy ustnej u dziecka, objawiająca się m.in. niechęcią do gryzienia twardych pokarmów.

• oddychanie przez usta, niezależnie od pory dnia oraz pomimo zachowania drożności nosa,

• nadmierne ślinienie się dziecka,

• jąkanie się, 

• brak reakcji na swoje imię, zwłaszcza jeśli dziecko ukończyło już 1 rok życia, 

• brak posługiwania się prostymi zdaniami przez dziecko w wieku powyżej 2 lat.